ए दिल तू आज....

लबों पे आज यूँ छाई है हसी
और ना मिले मुझे मेरी तनहाई
आँखों के आँसू भी छुपे है कहीं
और धड़कन क्यूँ सुनाए शहनाई
ए  दिल तू आज शायर क्यों है......
है नगमे तेरे जैसे हो मुस्कराहट
जरा सोच के बता ए मेरे दिल
कही सुनी क्या तूने उनकी आहट

आइना भी आज दीवाना सा लगे
न दिखाए अक्स, दिखे उनकी परछाई
हवाए भी सहमी हुई क्यों न जाने
बहारें भी उनकी ही खुशबु ले आई
ए दिल तू आज गुलज़ार क्यों है....... 
तू क्या चाहता है मुझे दे बता
कहीं  वो दिखे और कही बस अदाए  
कही उनकी यादें कही बस दुआ

मैं क्या चाहती हूँ, तुझे सब पता है
तो छेड़े क्यों मुझको मेरे दिल बता
क्यों कहता नहीं है तू मुझसे न जाने
कहाँ  तक चलाएगा ये कारवाँ
ए  दिल तू आज कोहराम क्यों है...... 
ना ले मेरे चाहत की यूँ इन्तहा
वही मेरी मंज़िल जहा वो खड़े है
है उनकी ही आँखों में सारा जहाँ

रंग आयुष्याचे..

अरे किती प्रकारची माणसं असतात आपल्या भोवताली. फक्त रंग-रूप, जातपातच नाही तर हजारो स्वभावांच्या लाखो छटा असणारी. कधी राग, द्वेष तर कधी प्रेम आणि आदर यांचे बदलत जाणारे मुखवटे. कधी खरेपणात लकाकणारे तर कधी खोटेपणाच्या बुरख्यात काळवंडलेले. कधी कधी तर असं वाटत की आपलं आयुष्य म्हणजे मनाच्या कोऱ्या कागदावर विचारांच्या कुंचल्याने आणि भावनांच्या वेगवेगळ्या रंगांनी रंगवलेली चित्रेच जणू. अरे पण ही चित्रे पण कशी, तर हर  घडीला आपले रंग आणि आकार बदलणारी. आपण सगळेच चित्रकार अगदी जन्मल्यापासून सरणावर जाईपर्यंत. राग आणि द्वेषाचे  जहाल भडक रंग, दुःख आणि वेदनांचे उदास फिके रंग, सुख, आनंद आणि यशाचे हसरे जादूई रंग. मनाच्या कागदावर सगळेच रंग नागडे, एक तर एकमेकांवर कुरघोडी करणारे नाहीतर एकमेकांचे अस्तित्वच झाकोळून टाकणारे. आपण सगळेच आपलं आयुष्य घालवतो एक तर स्वतःची चित्रे रंगवण्यात, नाही तर दुसऱ्यांच्या चित्रांमध्ये आपले आवडते रंग हुडकण्यात; आणि जर आपल्याला आवडलेले रंग सापडले तर आपली बहरत जाणारी चित्रे आणि नाही सापडले तर अश्रूंच्या ओघात ओघळत जाणारे आपले तरल रंग. सगळं मिळून एवढीच काय ती आयुष्याची व्याख्या....

कधी तरी वाटतं बाहेर पडावं या सगळ्यातून, अगदी "नार्नीया" मधल्या कपाटाच्या दरवाज्यासारखं आपल्याला पण काही तरी सापडावं आणि मग आपण पण त्या पल्याडच्या जगात थोडं जगून बघावं. मला खूपदा एक स्वप्न पडतं कि मी सकाळी घराचा दरवाजा उघडून बाहेर पाय ठेवलाय आणि पायाला थंड मऊ आणि शुभ्र रेतीचा स्पर्श होतोय. वर बघितलं तर निरभ्र निळे आकाश आणि समोर अथांग समुद्र... तो पण निळाच बरं का.आणि मग वाटत कि हे सगळंच मागं सोडून अनवाणी पायांनी चालत जावं आणि बसावं किनाऱ्यावर, खूप खूप वेळ. मऊशार वाळूचा स्पर्श आणि पायांना गुदगुल्या करणारं  पाणी, लाटांच्या गर्जनेचा आवाज आणि घोंघावणारा खारट वारा . वाटतं , आपल्याकडचे सगळेच रंग आणि चित्रं फेकून द्यावीत समुद्राच्या पाण्यात आणि मनाच्या कोऱ्या कागदावर फक्त हुडकावं..... फक्त स्वतःला.

A journey.. Thodi hatke

What is life? A bunch of days filled with responsibilities, work, relations? These all can be a part of life, or u can say sometimes all this combines together to make a life. But still we feel something missed. I want to find that missing "x" in myself. We live our lives always dependent on something or someone, even when we ourselves are a huge source of tremendous energy which has power to change the whole world.

Sometimes life seems very monotonous, boring and filled with similar people. Sometimes I feel to run away far from all this alone traveling and exploring new people, new cultures, new food habits and new experiences. Let it not be luxurious, decorated journey..but it shall be full of excitements and surprises. I feel to roam in unknown places.. let them be small villages or huge cities.. but it shall be place where every moment is an experience. 

Sometimes I feel to walk away at some silent place where there will be no one.. just me and nature. Then let it be a sea shore, a high mountain, a bank of river or a green landscape. I just want to close my eyes, take a deep breath full of nature and listen roaring sound of waves, chirping birds, sound of blowing wind. I feel to inhale it all inside my lungs and heart and then just sit there for whole day and night closing my eyes and searching myself. More you go near nature, more you find yourself.

I want to do all this.. very very soon... 

नको जाऊ रे ...

काय मिळविसी कान्हा मजला सोडूनिया एकटी 
यमुना तीरी राधा रडते शोकाकुल बासरी 
प्रेम तुझे ते खरे असोनि तू का जवळी नसे 
ही मथुरा आज का मला स्मशानापरी भासे 
कशी परीक्षा असे मुकुंदा वेड्या प्रितीची 
कसले बंधन कसले अंतर कसल्या रीतीची 
नको जाऊ रे सोडून कान्हा अश्रू तुला सांगती 
नको तुझा तो विरह अन नको श्वास तुझ्यावाचूनि 
अमर असे हे प्रेम आपुले अधीर परी आशा 
अरे तुला का आज ना कळे या प्रेमाची भाषा 
शपथ तुला परी देवू न शकते तव कर्तव्यापरी 
वाट पाहील हा प्राण तुझी बघ याच यमुना तीरी 

just a thought..

We chase behind money, career, stability, ownership, love… and what not. We get few of it, and we feel heartbroken for not getting few of it. But again we wake up and start running behind the remaining things, achieve them, to own them.

Ultimately what a life is? Running behind dreams until we feel breathless and then taking rest for a while and again running behind them until we die?

How far u run, how fast you run, at the end you want a destination to sit quietly, a trustworthy shoulder to rest your head, warm hand to hold you and a lovely heart which thinks about you, cares for you. We get dreams every night we close our eyes, but we don’t get people so easily…we need to earn them.

Value people who are around us, whether you accept or not but without them life is just NOTHING.

Mistakes...

Mistakes can happen. They are meant to be happened. After realising it’s a mistake,one shall take a lesson from  it by analysing it so that the same shall not repeat again with any similar/ related situations.

And that’s it!! Life shall move on again as before. When we come across similar situation again, mind shall alert us, brain shall ring an alarm through so called sixth sense.

But if even after so many alarms, if one doesn’t understands the circumstances and tend to do same mistake again knowingly or unknowingly; then guys hold on.. this time it’s not a just repeating the same mistake but it’s is a crime.

Life gives you second chance to learn,not to experiment trials. Life is like beautifully designed road of thorns and roses. Ensure that u select the right choice to walk on... life is wonderful but it punishes so harshly that we can’t revoke things again...

Thanks Guys... U made us wiser...

People come in life at certain situation and they seem like a shower on hot sunny land. We start liking them, loving them and adoring them. Knowingly or unknowingly they become a vital part of our life. We share, laugh, cry with them and for a moment we feel THIS IS WHAT WE WERE WAITING FOR!!!

But again at certain situation they leave us unanswered and incomplete. We never get exact answer where we went wrong? Why they left us? Was the time spent together was actually real? The feelings, emotions get burnt in the fire and we again stand-alone where we were once upon a time… Yes!! But this time more wise, more experienced, more practical and more calculative.

Why people come in life to create the turmoil and change us so drastically that when we turn back we feel how stupid we were to trust such people. Change is constant and with every passing opportunity we shall change ourselves positively to make ourselves shine, enlightened, knowledgeable and rational.

Yes today we are here because of all the good people we have in our life. But behind the curtains there are faces that played well with our emotions, kept us as an option and led us to what we are here today. This post is dedicated to all of such people who taught us HOW ONE SHALL NOT BE LIKE!!

I am there with you...

You feel u r in tunnel, alone and dark

And walking alone with no other spark

Never feel frightened, lonely, nervous too

See inside you, I’m there with you

Things went bitter, moments went bad

And heart sank in pain, mind got sad

Don’t feel dejected, down, despairing too

 See inside you, I’m there with you

On lonely road when you take wrong turn

In every pristine lane, something u learn

Don’t feel misplaced, stray, and adrift too

See inside you, I’m there with u

Search yourself deep inside you

Beyond the heart and within soul too

And u will feel peaceful, calm, tranquil too

See inside you, I’m there with u

चंद्राचे मनोगीत

कशाला हसावे कशाला जगावे
कशासाठी अन्याय हा पार्थवा
असत्यास कवटाळुनी मी जगावे
कुणाला वदू माझी ही वंचना

निशेच्या कुशीतून जन्मास यावे
मला बागडाया तमाचे रण
कधी भेट नाही स्वतःच्या पित्याची
संबोधती सूर्य नारायण

नसावे मला का कधी स्वत्व माझे
पित्याने दिले दान तेजः कण
युगे लोटली आज आहे उभा मी
निशेला करोनि स्व ला अर्पण

सभोवताली अति क्षुद्र तारे
स्व प्रकाशे आनंदात तेजाळती
कधी सर्व एकत्र येऊनि मजला
कटू बोल बोलुनी वेडावती

जरी पृथ्वी लोकी अति मूल्य माझे
स्वतःसाठी आहे अति गौण मी
आकारे ही पूर्णत्व नाहीच मजला
रवीच्या प्रकाशे सदा अर्ध मी

नको ते अलंकार तेजः कणांचे
जयावीन मी न माझा उरे
नको ती स्तुती अन नको ती प्रशंसा
मला वाटते सर्व ते उपरे

असे याचना ही तुला पार्थवा रे
युगांची असे ही  खरी साधना
भूमंडलास निःशब्द करण्या स्व तेजे
नभी पेटवावे तमा एकदा

The Fractal....

On turning of a road, dusky and dry

Stands alone a temple shattered and cracked

The golden hay grown so high

And gate is broken, everyone allowed

The pathway has no footprints to follow

And the shrubs has grown untamed

The well on left is dry and shallow

And covered with shriveled leaves

The walls ruptured still standing tall

Precarious doors with no bolts to clasp

Roof is divided, ready to fall

Windows open counting a gasp

Once a time it must be a multitude

Worshiping sacred chants

Echoes of bells, fragrance of flowers

A sculpture standing to enchant

The sculpture standing alone now

Still and static way

Thinking “why they brought me here?

To demand or to pray”

Body once was decorated

Now with cobwebs and dust

Alone he standing same like before

Looking his own world….