चंद्राचे मनोगीत

कशाला हसावे कशाला जगावे
कशासाठी अन्याय हा पार्थवा
असत्यास कवटाळुनी मी जगावे
कुणाला वदू माझी ही वंचना

निशेच्या कुशीतून जन्मास यावे
मला बागडाया तमाचे रण
कधी भेट नाही स्वतःच्या पित्याची
संबोधती सूर्य नारायण

नसावे मला का कधी स्वत्व माझे
पित्याने दिले दान तेजः कण
युगे लोटली आज आहे उभा मी
निशेला करोनि स्व ला अर्पण

सभोवताली अति क्षुद्र तारे
स्व प्रकाशे आनंदात तेजाळती
कधी सर्व एकत्र येऊनि मजला
कटू बोल बोलुनी वेडावती

जरी पृथ्वी लोकी अति मूल्य माझे
स्वतःसाठी आहे अति गौण मी
आकारे ही पूर्णत्व नाहीच मजला
रवीच्या प्रकाशे सदा अर्ध मी

नको ते अलंकार तेजः कणांचे
जयावीन मी न माझा उरे
नको ती स्तुती अन नको ती प्रशंसा
मला वाटते सर्व ते उपरे

असे याचना ही तुला पार्थवा रे
युगांची असे ही  खरी साधना
भूमंडलास निःशब्द करण्या स्व तेजे
नभी पेटवावे तमा एकदा